Die, that’s the end

 The unintelligeble oh my god : het onbegrijpelijke oh mijn god. 

 Hmmm, op Stella Munninghoff, Anke Sieverink, Nikki kersten, Maaike a better jackie kennedy Vermeer, Silk green shirt, la brunette, Danielle Philippa na ben ik alle goddesses op of bij de sport school tegen gekomen, margalith, cathAryna dacht ik nu aan met misschien wel het knapste gezicht met Stella, margalith, Marie Therese (bij cathAryna denk ik qua uiterlijk en innerlijk het meeste aan Marie Therese, cathAryna is misschien nog meer strakker correcter op naturel wijze streven of perfectie zijn .. beider gezichten zijn 108% perfect dat ik er bijna niet langer dan 6 secondes naar kan kijken en dan weg moet kijken .. hoe is het toch mogelijk dat zo iemand 108% perfect bestaat als een kunstwerk) .. maar bij deze sportschool samantha lerares van rond de 24 jaar zelfde sexuele energie als Marissa 10plus dan vind ik het zo spijtig dat ik niet 34 jaar meer ben 

en met Marissa, Krista, Stella, Evelina en zo hattie dattie gefoelie nie ..  she warie 38, he fakie 36 en “echie” 42 he .. ken sowiesowie ookniksie schelie nie 

Oofergeefie letter lijkie 🤢🤮🙀🙀  Rebeccie play backie 

Yet The Police are not immune from the pitfalls of stadium rock. Sting cajoled the audience by cutting acrobatic shapes from his trampoline like a latter-day D'Artagnan but seldom applied the same cut and thrust to the music. Too often one sensed that the band were playing variations on a theme, the morose nature of 'Synchronicity II', 'King of Pain' and 'Walking in Your Footsteps being more noticeable than Sting's charisma. When they lost hold of their dynamic The Police verged on bombastic and there was little to recommend in the unmemorable passage of 'Wrapped Around Your Finger' (surely, their worst single), or in the unintelligible 'Oh My God'.

1983, 28th of december, Wembley arena

Hierbij **een grappig, licht absurd vervolgverhaal**, warm, gentleman-achtig, suggestief maar niet expliciet. Bond-koel, Ratchet-eigenzinnig.

Ratchet Anubis en de kunst van het niet en niets - doen

Zondagavond.

28 december.

De stad ademde alsof ze wist dat er niets groots hoefde te gebeuren om betekenisvol te zijn.

Ratchet Anubis stond in zijn keuken en keek naar een ui alsof het een moreel dilemma was.

Hij had al drie keer besloten haar niet te snijden. Dat leek hem voorlopig de juiste strategie.

In de woonkamer stond de Le Corbusier-ligstoel schuin ten opzichte van de televisie, alsof hij principieel had geweigerd ooit rechtstreeks naar een scherm te kijken. De bank deed hetzelfde. Twee meubels, één overtuiging: rust is geen decorstuk.

Toen ging de bel.

Ratchet deed wat elke zelfbenoemde Sean-Connery-gentleman zou doen:

hij wachtte twee seconden. Timing was alles. Daar stond ze.

Niet als een mirage, niet als een projectie, Mira, met een jas die leek te weten waar hij hing en ogen die niets eisten en een vluchtige kus op 1 wang volgde .. wat ruikt ze toch lekker ..

“Je ruikt naar… iets goeds,” zei ze.

“Dat is twijfel,” antwoordde Ratchet. “En een beetje knoflook.”

Ze lachte. Geen godinnenlach. Gewoon menselijk. Dat stelde hem gerust.

Binnen gebeurde… niets.

En dat was perfect.

Geen massage.

Geen theatrale gastvrijheid.

Geen ‘kijk-eens-wat-ik-kan’.

Hij wees naar de bank.

“Zonder uitzicht op de tv, eerlijk.”

Ze ging zitten. Hij ook. Met een halve meter ertussen, alsof ruimte een gezamenlijk besluit was.

Ze praatten over onbelangrijke dingen :

* een concert, was ze bij popmuziek of en klassieke concerten geweest 

* hoe sommige liedjes slimmer klinken dan ze zijn,

* waarom stilte soms meer zegt dan applaus.

Na een tijdje stond Ratchet op.

“Ik ga koken,” zei hij.

“Niet indrukwekkend. Gewoon.”

“Prima,” zei Myra. “Ik blijf hier bestaan.”

Dat deed ze.

Later aten ze. Niet tegenover elkaar, maar naast elkaar.

Cheek to cheek, maar dan met bestek.

Muziek speelde zacht.

Een langzaam nummer.

Ratchet dacht heel even: *nu iets doen*.

En deed het niet.

Myra keek hem aan, alsof ze dat had gemerkt.

“Je bent rustig, zoals vaker .. net zoals ik,” zei ze.

Ze glimlachte. Langzaam.

Niet knipperend.

Niet testend.

Toen, heel ondramatisch, raakten hun wangen elkaar.

Niet uit plan.

Uit zwaartekracht.

Het begin van het niet-forceren.

Te doen 

A melkpoeder mee .. veldsla, coescoes met zalm ! 

A voor as maandag mail sturen wat ik wil aan langezaal makelaars ! 

A fiets snel binder met tie rip vast ? 

A dinsdag kapper (maandag 13.00 uur makelaar) 

A schoon laken, wit ? 

A boeken sportlessen vanaf 28ste weer 

A decathlon action telefoonhouder fiets ? 

A Strepy krabpaal cat nip erin !! En vooraan zetten 

A pa mail 2 maal 20.000 lenen na 1 januari 

A Stijn en eline en david kleren langs bij mij 

B werk lezen en voorbereiden 

B Hillenius boeken (Rotterdam ?)