Het Dubieuze Optreden van Suûrkuût Yesilgoz en de Internationale Signaalstoring
Ik zat laatst in de trein tussen Den Haag en Leiden, toen er tegenover mij een vrouw kwam zitten met een zonnebril die zo groot was dat ik vermoedde dat er achter die glazen een stiekem achterbaks laf liegend onmens bivakkeerde. Later bleek dit suûrkuût yesilgoz te zijn, “beroemd” lokaal politica én ongevraagd pvvd levendoodss coach op facebook, waar ze dagelijks advies geeft aan mensen die daar zichtbaar slechter van worden.
“U bent toch… verschrijver?” vroeg ze, terwijl ze haar zonnebril iets optilde, alsof ze wilde controleren of ik werkelijk bestond of slechts een hologram van de NS was.
“Ja,” zei ik. Er is weinig eer aan te behalen om te zeggen: “nee, ik ben zijn neef uit Groningen,” want dan moet je daarna ook nog een accent volhouden.
“Nou, dan heb ik iets voor u,” zei ze, en ze begon te rommelen in een tas die het midden hield tussen een vuilniszak en een geopende laadruimte van een Pakjesbezorger-met-overspannen-hartslag, er stond iets van Gucci of prada of ysl of d&g op, tassies tussen 2000 en 8000 eur, de vrouw van erdogan hep er 800 van met vaak bijpassende schoenen. Uit die tas haalde ze een brochure met de titel: Internationale Diplomatie voor Beginners: Van Trump tot supreme corrupt court.’ Ik zuchtte. Als een titel al met Trump begint, dan weet je dat het vaak eindigt met een hoofdstuk over Putin, inclusief foto waarop hij te paard zit, zijn bovenlijf glimt als een slecht gevet bakblik en hij kijkt alsof hij zojuist "persoon lijk" besloten heeft dat zwaartekracht wordt afgeschaft.
“U MOET dit lezen,” zei suûrkuût yesilgoz. “Het is geschreven door mijn aangenomen zoon en broertje. Hij is beleidsadviseur en bekend politicus. Tenminste .. dat zegt hij zelf.”
Ik bladerde. Het boek was een soort kruising tussen een politieke handleiding en een oorlogsverklaring, maar dan geschreven door iemand die waarschijnlijk nog steeds boos was omdat hij ooit als kind op Donald Pig Trump wilde stemmen, maar zijn moeder het stembiljet had weg gegooid “want haar zoon was up to no good”.
Terwijl ik het door bladerde kwam de trein tot stilstand. Eerst dacht ik aan een kapotte bovenleiding, daarna aan een wanhoopsdaad van een conducteur of zelfmoord aspirant, maar nee: de omroepstem kondigde aan dat we moesten wachten “vanwege een internationale signaalstoring.”
Internationale signaalstoring !
In mijn fantasie zag ik direct een crisiscentrum in Brussel waar vijftien bedrijfs ambtenaren elkaar radeloos aankeken:
“De trein tussen Den Haag en Leiden staat stil !”
“Zet de NAVO in !”
“Bel ASML over dr niet werkende chips machines ! Bel de Amerikanen ! de Chinezen ! de Japanners ! ”
“Maar niet Trump of Poetin !”
“Nee, niet Trump, die denkt dat treinen worden aangedreven door windmolens op zonne-energie.”
Het werd stil in het treinstel. Iedereen keek naar mij, alsof verschrijver verantwoordelijk is voor internationale signaalstoringen. Suûrkuût yesilgoz keek me aan met de blik van een vrouw die net ontdekt heeft dat haar zoon Greet Wilders géén beleidsadviseur is maar een vrijwilliger in een escape room die gespecialiseerd is in faalangst.
“U schrijft toch verhalen ?” vroeg ze.
“Ja.”
“Dan kunt u dit toch oplossen?”
Ik wist niet dat sommige mensen een verschrijver dergelijke capaciteiten toe kennen. Maar goed.
Ik stond op, liep naar de deur, keek naar buiten : een leeg weiland met één verwarde koe, die naar de trein keek alsof ze zich afvroeg of wij misschien zij waren, in een parallel universum waar het gras plat en van metaal was.
Toen besloot ik dat dit een metafoor was voor de internationale politiek anno nu: de koe is Europa, de trein is Rusland, de signaalstoring is de VS, en de treinreizigers zijn wij : verveeld, murw, enigszins bezweet en hopeloos op zoek naar een stopcontact.
Ik ging weer zitten.
“Het is opgelost,” zei ik.
“Echt?” vroeg suurkuut Yesilgoz.
“Natuurlijk,” zei ik. “Iemand moest het doen.”
De trein reed meteen weer. Duitse precisie in een Nederlandse trein, of een toevalstreffer, het kan allebei. Suurkuut yesilgoz keek mij aan alsof ik zojuist een wet had aangenomen in mijn eentje. Of afgeschaft. Of herschreven in begrijpelijke taal, wat tot op heden niemand ooit gelukt is .. misschien de vader van Wim Kan, die op 1 a4 10 "regels" had geschreven, als mensen zich daaraan zouden houden, dan kwam het allemaal wel goed .. en het ging in tegen de 10 geboden, die ook hij onzin vond.
Toen de trein Leiden binnenreed, vroeg ze mij 25 eur voor het boek van haar licht debiele zoontje greet wilders. Ik wilde zeggen dat haar zoon misschien beter een baan kon zoeken in het buitenland tussen vluchtelingen. Sommige onmensen kunnen niet anders, look at history's dark hall of fame : hitler, stalin, mao ze dung, napoleon, caesar, trump, poetin, pvvd greet wilders, dilan yesilgoz, edith schippers, mark rutte kunnen niet anders meer, profiterend verstard verwaand verrot doods.
Dit verhaal is origineel geschreven door ChatGPT (2025)
Stijl en toon geïnspireerd op Remco Campert, Bob den Uyl en Kees van Kooten / Wim de Bie, in overeenstemming met de door de gebruiker verstrekte voorbeelden. Als je wilt, schrijf ik er:
– nog één,
– of een serie van 10,
– of een parodie op *Dr. Jacobo*,
– of iets met meer ironie richting politieke figuren,
– óf een vervolgverhaal waarin jij zelf de hoofdpersoon bent in Den Uyl-stijl.
Graag een vervolgverhaal in Bob den Uyl stijl over bijgevoegde Ratchet Anubis saga .. enigszins naar een happy end toe werkend, of niet, jouw keuze .. met vrolijke relatie perikelen, ook liefst ten goede .. semi happy end
Het Onwaarschijnlijke, Onverantwoordelijke en Onvermijdelijke Vervolg van
De Ratchet Anubis Saga
Het moet ongeveer kwart over drie zijn geweest; Ratchet wist het niet precies, want zijn horloge stond sinds november 2024 consequent op 12:22, een stand die volgens yogadocente Krista “kosmisch betekenisvol” was, maar volgens Ratchet vooral hinderlijk wanneer je wilde weten hoe laat de tram werkelijk ging.
Ratchet zat op zijn erf, tussen de laatste overgebleven plukken Waldeck-regenwoud (dat in de loop der jaren was ingeruild voor zes parkeerplaatsen en een thuiskantoor voor een zzp’er in belastingontwijking, formeel : belastingadviseur moret, ernst & young van mr. mallebrootje balkennende). Naast hem lag Streepis Anubis Yinis Yangis, die zich na twee dagen aanhankelijkheid nu weer gedroeg zoals poezen ook doen: hooghartig, passief verwijtend, en in Ratchets geval af en toe blazend naar voorbijschuifelende pvvd - wandelaars die riepen dat “de buurt onveilig voelde.”
“Dat komt door jou,” bromde Ratchet tegen Streepis.
“Niettis,” zei Streepis, die zich van haar taak als dierlijke vertrouwenspersoon nooit helemaal had gekweten. “Die onmensies voelen zichzelfis onveiligis omdat ze leegis vanbinnenis zijnis.”
Ratchet zuchtte instemmend. Het leven was weer ongeveer normaal geworden, op een manier die je alleen ‘normaal’ kon noemen als je eerder een cruise-ramp, een halfjaar op een eiland, acht opgeblazen pvvd-zombies en een ongezonde hoeveelheid lasagne-triangeldrama’s achter de rug had.
Stella’s terugkeer
Stella was terug. Ze had aangekondigd dat ze “tijd nodig had om zichzelf te hercentreren” en was vervolgens op Instagram gesignaleerd in een bubbelbad in Zermatt (met een man), heel verantwoord met de trein gereisd, NIET het vlieg tuig, waarna ze zonder enige uitleg weer in Den Haag opdook alsof ze slechts even een pak yoghurt was gaan halen. Ratchet liep haar per ongeluk tegen het lijf bij “Restaurant Les États Moin Général”, waar hij op een veilige afstand probeerde te doen alsof hij niet naar haar keek. Maar Stella keek wél naar hem.
En dat was het begin van deel drie in dr relationele Bermuda-driehoek:
– een deel passie,
– een deel miscommunicatie,
– en een deel Ratchet die vergeet dat mensen geen katten zijn en dus meer woorden nodig hebben dan “kommeuh hierreuh metteuh verreukelleukeuh billeuh.” “Ratchet,” zei ze, “ik heb je niet gemist doordat je alles verschrijft.”
“Ja,” zei Ratchet. Ze glimlachte. Het was die glimlach die Ratchet tegelijkertijd in vuur en vlam, in paniek en in de yogahouding ‘dead pigeon twist’ bracht. Zijn rechterlies en rechter zijde protesteerden meteen.
De Niet-Zo-Onbewoonde Eilandervaring (de nasleep)
De rest van Den Haag was de cruiseramp en de mijn explosie inmiddels vergeten. Alleen Ratchet niet. Elke keer als iemand een mossel at, zag hij weer hoe miljardair Van den Pig eind 2024 had geprobeerd hem te interviewen “voor marktanalyse”. Het eiland, de chaos, de schoonmaakster die de macht greep; Ratchet droeg het allemaal bij zich als een soort kattenbakvulling : absorberend, maar nooit écht schoon. Naturel Stella had er minder last van.
“Het leven gaat door,” zei ze.
“Ja," zei Ratchet, “maar ik ben half dier, half mens en dat is me een emotionele belasting.”
Stella knikte alsof ze hem begreep, wat meestal een slecht teken was.
De romantiek die per ongeluk toch ontstond
Het wonder geschiedde tijdens een wandeling door de duinen. De duinen, waar Ratchet vaak heen vluchtte om de akelige dilan suurkuut yesilgoz, greet aardvark wilders, johan marmot derksen, barbara lelijkste laffe liegende rottende huichelbekkie van de griend en martha doodzieke mammonkanker muts neeter braaksma onder andere te ontvluchten.
Stella stak haar arm door de zijne.
“Ratchet,” zei ze zacht, “ik wil niets steeds vluchten. Misschien moet ik eens ergens blijven.”
Ratchet voelde zijn hart, lies, onderrug en rechterknie tegelijk overslaan.
Ratchet keek Stella aan. Hij wilde iets zeggen over verantwoordelijkheid, over angsten, over mammonkanker-maatschappijen, ratpigs, dogpigs, wereldverwoestende politici, maar het kwam er uit als:
“Wil je misschien vegan met mij uit eten ?”
“Graag,” zei Stella.
Het was de eerste concrete afspraak sinds hun (mogelijk door Ratchet gefantaseerde) eilandrelatie. Een doorbraak.
De dreiging van de Dogpigs
Net toen het leven voorzichtig de contouren aannam van iets dat leek op vrede, denk aan het soort vrede dat je hebt wanneer je fietsband langzaam leegloopt maar nog niet plat is, kwamen de Dogpigs weer in beeld.
Ze verspreidden nepnieuws, leugens, mammon-stinkende propaganda en macho en macha ouwe weive veiligheid, beveiliging, bewaking, hekken, toegangspoortjes, regeltjes, regeltjes, regeltjes, veel politie en leger -video’s alsof ze nooit op landmijnen waren gereden en ze de ouwe bange laffe weive politie staat ijverig koste wat koste door wilden zetten. Ratchet voelde de adrenaline. Niet omdat hij hen wilde aanpakken, hij wilde zijn romance niet laten ontsporen door geopolitieke en huis-tuintje-keuken dystopieën en zijn woede daarover. Maar wat betekent dystopie eigen lijk ? Zo mijmerend bleef hij met Stella zitten op een bankje aan de Houtrustweg, terwijl de zon heel voorzichtig onderging, alsof zelfs het hemellichaam op eieren liep.
“Wat als we gewoon even niets doen?” zei Stella.
“Dat is eigenlijk ieders kern competentie,” zei Ratchet.
Ze glimlachte begrijpend. En Ratchet dacht : Het komt misschien nooit helemaal goed. Maar misschien komt het wel genoeg goed om met hernieuwde energie door en verder te gaan.
Het was laat in de middag toen Ratchet en Stella het bankje aan de Houtrustweg verlieten. Niet omdat ze weg wilden, maar omdat de zon achter een wolk was verdwenen en het koud en nacht werd, en alsof de zon en wolken zeiden : “Zoek het maar uit. Bekijk het. Gauw weg. Get off. Wij houden het voor gezien.”
Ze liepen een stukje. Dat ging bij Ratchet zoals altijd gepaard met een lichte kreun in het begin, een misstap en de gedachte dat hij misschien toch 43plus jaar en enigszins versleten aan het raken was .. en dat terwijl hij nu wel wist dat Stella niet tegen dat overdreven kreunen kon.
“Gaat het?” vroeg Stella, vriendelijke hypocrisie die zij zichzelf had aangeleerd zoals anderen leren hoofdrekenen: uit gewoonte en omdat weinig echt geïnteresseerd zijn in de juiste uitkomst.
“Ja,” loog hij. Ze kwamen langs een groepje dogpigs-aanhangers dat elkaar moed insprak. Of eigenlijk moed wegslurpte, dat doen ze. Ratchet hoorde zinnen als “Nederland terug eisen !” en “Stella is niet eens haar echte naam !”, gevolgd door gelach dat deed denken aan kapotte krakende piepende autodeuren, onecht, vals, gemaakt, overdreven. Ratchet voelde een oude reflex opspelen: vluchten, kwaad worden, liever nooit vechten, of onzichtbaar worden. Maar hij deed niets. Hij kneep alleen even in Stella’s hand. Zij kneep terug, zacht, alsof ze wilde zeggen: laat maar waaien, laat maar gaan, zoals Remco Campert zou zeggen: verzet begint niet met grote woorden maar met kleine daden.
“Ik ben bang dat alles uiteindelijk mislukt,” zei Ratchet plotseling. “We, dit, de wereld. De band speelt door maar het dek helt al.” “Dat klopt misschien,” zei Stella. “Maar het is toch zonde om nu al te stoppen met dansen?” Het klonk als een naïeve wijsheid waar Ratchet nooit een antwoord op had, behalve dan zijn standaardreactie: een soort kattenachtige knik die moest suggereren dat hij diep nadacht, terwijl hij in werkelijkheid probeerde niet te vallen over zijn eigen rechtervoet. Ze liepen door. De lucht werd nog meer donker en grijzer. Uit het niets begon het te miezeren .. zo’n regenbui die nergens voor dient, behalve voor het versterken van een algemene sfeer van zinloosheid .. en soms een somber gevoel versterkt.
“Zie je nou,” zei Ratchet, “het universum wil niet dat wij een moment van harmonie hebben.”
“Flauwekul, alles komt goed en zo nee, dood gaan we toch,” zei Stella, ze begon zich weer te ergeren als aardse schorpioen aan de mistige idealen en wollige taal en houding vaak van ratchet. Ratchet glimlachte. Het was een vermoeide, scheve glimlach met iets van "ik geloof er niet in, maar ik wil het proberen te geloven omdat jij dat doet."
Ze bereikten zijn voordeur.
Ratchet opende hem, maar bleef in de deuropening staan.
“Wil je nog binnenkomen?” vroeg hij.
Stella keek even naar de lucht en zei toen: “Moet nog naar Amsterdam, meer regen op komst en het is al laat (en eigenlijk geen zin).”
You got me standing here on my own again
Bij de zee in de duinen wordt het lichaam van een vrouw en haar hond gevonden. Hoofdinspecteur Ratchet Anubis krijgt de taak om de ogenschijnlijk eenvoudige moordzaak te onderzoeken en onder zijn leiding vindt er al snel een arrestatie plaats. Zijn superieuren feliciteren hem, maar verschillende aanwijzingen en meerdere moorden dwingen Ratchet Anubis om dieper te graven en ondanks het bevel van zijn meerderen die verdere escalatie willen voorkomen blijft hij de zaak verder onderzoeken. Steeds meer raakt hij verwikkeld in iets dat zijn gevoel van realiteit uitdaagt en neemt zijn obsessie toe.
De schandalige wereld van vrouwe lijke rechter lijke ambte lijke en politieke nota belen implodeert wanneer ze verstikt raken in een schandaal dat het internationale nieuws haalt, nu meesterspeurder en hoofdinspecteur Ratchet Anubis ze op het spoor is. De “gemeenschap” (solidair als hebzuchtige bezitterige laffe liegende ijdele verwaande krengetjes) is tot op het bot geschokt waarbij geloof, veronderstelde vriendschap, relaties en reputaties op het spel komen te staan. Zal Ratchet Anubis deze solidaire rioolratjes leiding met dr assistentes overleven en de gevestigde orde een terechte rechtvaardige eerlijke dreun van jewelste verkopen of explodeert “de groep” ratpiggies vanzelf zonder dat Ratchet zijn leven en alles en niets in de waagschaal hoeft te stellen.
Sterben
Want to be famous ? Be careful what you wish for
Nou zat ik onlangs in het café bij het gemeentemuseum te genieten van een cappuccino als er plotseling een dame halt houdt en vraagt : “Bent u verschrijver ?” Je schijnt mensen te hebben die in zo’n geval zeggen dat ze een broer zijn of een rare taal gaan praten of er meteen op los slaan, maar dat vind ik flauwekul, je bent waar je naam voor staat. Ja, knik ik vriendelijk. “Dag”, zegt ze warm en ze loopt het terras op. Ik ben genoeg in mezelf geïnteresseerd om me af te vragen hoe dat nu verder zal gaan, eenmaal thuis, bij familie of vrienden.
“Jongens, luister eens, ik was in het gemeentemuseum en wie denk je dat ik daar zag?”
“Geen idee. André van Duijn ? De koningin ? PiggyWilly ? Vogelpoep ? Youp van het Hek ? Kees van Kooten ? André Rieu ? René froger ? Barry hep Astma ? Maan ?”
“Nee, allemaal mis....zal ik het dan maar zeggen : verschrijver !”
Allen roepen ze nu door elkaar heen, juichen, klappen, waarbij sommigen niet schromen om op hun handen te gaan staan, terwijl anderen elkaar in de armen vallen of op de schouders slaan en het op een uitzinnig wuiven, dansen en schreeuwen of zingen zetten.
“Wablief ? Wie ? Waar ? Au ! Heet die niet eigenlijk peenendaal ? Wie gaat er morgen mee vissen ?! Hoor ik daar de ijsco man of vuurwerk ?! Terwijl jij verschrijver zat op te geilen heb ik die klote IKEA kast in elkaar gedraaid ! Of gezet. Als ze maar wifi hebben op gran Canaria ! Of gingen we nou naar Tenerife ?”
Een keer was ik in Firenze en stond iets te drinken bij “da Mario e Marina” en was me juist aan het afvragen waarom silvio berlusconi hier eigenlijk altijd kwam toen Sting en gevolg binnentraden. Stingk -zo mag ik hem wel noemen- bleef pal achter me staan en raakte mijn elleboog aan ! Die kans had ik natuurlijk moeten aangrijpen. Mijn openingszinnen hadden kunnen variëren van “ja, ik vind ook dat je met je ellebogen regelmatig tegen iets aan stoot”, "teveel protestanten, katholieken en vrouwen hebben het achter de ellebogen, zijn laf achterbaks en zij werkt ook al met dr ellebogen" tot “Hee zeg, kijk een beetje uit !” Wie weet was er een warme vriendschap ontstaan zodat ik me bij concerten óók met de andere vrienden achter op het podium kon ophouden, met een verveeld gezicht zonnebadend in de glorie van de meester om van tijd tot tijd als het echt spannend werd een rinkelinstrument op te pakken en dit nonchalant (maar met een ongelooflijk gevoel voor ritme) tegen de zijkant van mijn dijbeen te slaan.
Waar is Remco Campert ? Goh, Remco Campert had in zijn armoedige jaren net zoals Albert Vigoleis Thelen een achteraf kamertje in de helmersstraat, amsjterdam.
Ko(s)mische diepte
punten
EUROPESE GRONDWET: iedereen is vrij, gelijkwaardig (niemand is meer of minder, hiërarchie wordt afgeschaft, vervangen door sociale anarchie) en sociaal solidair; elke Europese burger vanaf 18 jaar ontvangt 2000 eur per maand en een maximum van 4000 eur per maand voor 24 uur werk, studie om mensdier- en planeet aarde vriendelijk te werken, de aarde en goede mensheid te redden, het mammon bedrijfsleven verliest het krankzinnige primaat, bestuur en bezit wordt min of meer binnen 4/10 jaar afgeschaft, een vrije, gelijkwaardige, sociale, solidaire, gezonde wereld, die gered moet worden van greedy animal farm mammonkanker varkentjes die met olie, kolen, gas, plastic en kernenergie onder andere alles verbranden en vernielen.
Wat een cliché !
CO2 is gebakken lucht
hier fan ondere een beidrage fan mei, ken mei et schele : SJAAK SWART
Perfec huwe lijk
Jaren, jaren, nee maar jaren lang dag Belinda (36) dat se een perfec huwe lijk had. Maar dr man bleek een groot geheim foor dr te hebbe: follegt laater.
Gelukkigste frau op aarde
“De aafond erfoor seittie nog dat hij me so freeselijk had gemist. Ik was terug gekome fan een friendinne week end. Met een wijntje, kwasi elegant nonchalant in me hand hep ik em me nieuwste aankope laate sien die ik tijdens t shoppe hat opgeduikelt. Ik foelde me de gelukkigste vrouw te wereld ken ik je wel fertelle.
Lange, swarte haren
De folgende dag staarde ik bei het opmaake fan ons bed naar de lange swarte haar op se hoof kussen. Ik ben blond. Hij heef een escort geboekt, dag ik meteen, maar ik ferdrong die gedachte snel. In onse ferkeeringstijd, veertien jaar geleden, hadde we elkaar beloof nooit met andere te rommele ken ik je wel fertelle.
Nieuw beweis
Thierry sou me eg nooit bedriege. Koortsachtig dag ik na: de ene buurfrau was blond, aan de andere kant woonde een bejaard stel. De Antilliaanse dame op de hoek had kort haar. Ik bleef piekere en verschoonde uiteindelek in traane et bed om meer ‘bewijs’ te finde, een slipje of so, weet ik et, want mijn ken et dus niks schele allemaal, ik fertel et ferhaal na soals ik et hoorde. Maar er lag dus niets. Met een smoes keek ik in se, Thierry, sn telefoon. Ik sag niets freemds, dat ken ik je wel fertelle.
Je ken je wel indenke, dit befiel me maar niks,
Thierry Bidet solo Belinda on interactions
Ik moet je iets fertelle..
Ik hield et niet meer; met die swarte haar tusse me fingers confronteerde ik Thierry. Ik ferwachtte dus een biech oofer een slippertje, desnoods dattie iemand in nood onderdak had geboode. Maar dat was et niet. ‘Ik moet je iets fertelle,’ begonnie. Ik ken je fertelle, me hart stond eefe stil.Crossdressing
Die aafond hoorde ik foor t eerst oofer crossdressing: et ferlange om tijdelijk fan t andere geslacht te zijn. Et hat niets met travestie te make en Thierry is de folle honderd procent hetero. Stomferbaasd was ik. Ging dit oofer Thierry ? Me rots? We hadde altijd een prima seksleven gehad. Murw ging ik slape, ken ik je wel fertelle.
Vertrouwe kwijt
Toen ik et de folgende dag googelde, leerde ik dat crossdressing frij onschuldig is. Toch was ik woedend, t sat me freeselijk dwars dat Thierry me nooit eerlijk oofer se ferlange had durfe fertelle. Ik dag dat we alles deelde, fertrouwde hij me dan niet genoeg? Ik was so teleurgesteld en bang foor t onderwerp dat ik se aanrake de eerste tijd niet ferdroeg, getferdemme so een nicht.
Ordinaire lere rokjes
Pas na een maand of drie raakte we weer in gesprek. Ik sat met so fele fraage. So wilde ik wel es wete offie wel es me kleding had gebruik. Thierry ontkende. Wel hattie een ouwe lippe stift uit de vuilnisbak ‘gered’ en gehouwe. Se kleding, fooral ordinaire leren rokjes, lingerie en die pruik, bewaarde hij in een oude sporttas op solder. Huilend liet de slappe lul t me sien, fol schaamte omdat ik em had betrapt, en tegelijkertijd doodsbang dat ik m sou ferlaate.
Jacky
Thierry en ik sijn toch bleife praate, maar wat fin ik et nu af en toe een slappe miet. Ik wilde em begreipe, hoe is t toch mogeluk....hoe moeiluk ik t ook fond. En we hebben afspraake gemaak. Een aafond per twee maande logeer ik bij een friendin of me moeder en wordt Thierry Jacky, want so noemtie sichself dan. In frauekleding chattie foor se computer met andere crossdressers. Dattie sichself daarbij befreedigt, allah sjaak swart is groot, moettie self weete, ik denk er gewoon nooit aan, hep van friendinne wel ergere ferhaale gehoord, fan rubberre poppe tot geraamtes met sachte plastic bekleding met kunstkut en plastic lere elektriese stoele toe, ja egt.
Ik heb t selfs liefer so dan dattie egt freemdgaat. Nog steeds fin ik t freeselijk om me me man foor te stelle in een panty met hakke en felrode lippe. Ik hep t er niet foor oofer om Thierry kwijt te rake om se fetisj, maar wil dr ook niks mee te maake hebbe. Thierry segt dat dit voor hem genoeg is, fertelt me regelmatig dat ik de meest fantastische vrouw ben die die sich kan wense. Dan stokt mijn adem een kort moment en laat ik alles los, want Thierry is toch so feel meer dan Jacky. En door deze erfaaring hep ik geleerd dat echte liefde alles overwint. So is dat. Akelig idee fin ik et wel, et hep toch iets in me stuk gemaak, dat mag je best wete, ik fin et bedroefend, bedroefend, alsof ik tog niet genoeg ben of so, maar aan de andere kant, liefer so, eerlijk, wat ken et eigeluk schele, wat niet weet, wat niet deert sei me ma altijt en ik ben tenminste gelukkig niet so. Dat ken ik je wel fertelle.
Sjaak Swart foor Belinda Bidet
@@
aska
Ok, i΅ll give itta a shotta
powerrrr from poland you call me
i wonder why you do not have any courage against real capitalist crooks
cowardice, no justice
weil sie keinen schwanz haben und keinen chance
wie soll ich das denn sagen
a sexuell
compared to me
more positive ?
I am writink, i will come up with somethink
later
bye
aska
ich nennte dich sau nummer vier
menno i wish you could speak and specially write german like i do
the nobel price for everythink would be mine, ours ?
you cannot stand, walk or be in the shadow of my doggy
but i do not need no nobel prize
having caesar, jesaja, Jc, Elvis, Einstein, Bach, Steve Jobs had
huntress of the dead head hunter,
for i am aska joanna, beauty goddess of the grateful dead
~~~~
Lately i was in a hotel in italy and george clooney changed the sheets for me in or on the bed, the only thing he is good for. He kept on saying, the lousy little italian, who can act a tiny bit :
Miss Aska, miss Aska , i change , si si si per lei bellezza aska joanna solamente per lei bella signora , i putta clean shit onna bed. Clean shit, i putta clean shit onna bed.
Stupid George i said, you call that sheet, you sheep shit.
Ah si ah si, i putta clean shit onna bed for you, my empress, my ultimate dream and love
for death is a release
That cheap shit, that goat, that moron italian was never able to satisfy me
so i say giorgio, italian stupid dumb clowney
fik off, fok off, fick wek, sod off, downie
brad shit you call him pitt managed to, once, then i dumped him to those ugly american cows
angelina end whats her name, those two dumb blonde scheisse cunts, jennifer anusTom
and gwyneth palthrows
ok, bye, i had enough, not my cup of tea this, aska
For the love of animals,
DREIGENDE DIEREN
In het verleden heb ik van deze plaats betoogd, dat de dierenwereld een gevaarlijke bedreiging aan het vormen is voor het leven der mensen op deze kleine aarde. Ik wees toen in dit verband op het angstaanjagende opdringen der insecten en staafde dit met tal van onheilspellende feiten. Maar reeds diezelfde tijd waarschuwde ik, dat ook de zoog- en eierleggende dieren het een en ander voor ons in petto hielden.
En nu konden we dan in een krant lezen, dat een uit een Amsterdams café komende aap een passerende dame in haar been heeft gebeten. Dit bericht (dat komisch zou zijn, als het hier niet om zo'n ernstige zaak ging) verdient meer aandacht dan het tot nu toe in de pers heeft gekregen. Ik ben tenminste in geen enkele krant de waarschuwend opgeheven wijsvinger van een hoofdartikel tegen gekomen en ik meen dan ook te kunnen stellen, dat de pers in dit geval haar voorlichtende taak niet heeft verstaan. Dit mag onbegrijpelijk genoemd worden.
Laten wij gezamenlijk -onder mijn voortreffelijke leiding- de feiten nog eens recapituleren. Het betreffende dier holde het café uit, zag een been, hapte toe en veroorzaakte hierdoor een beenwond en onherstelbare schade aan een kous. Deze gebeurtenis alleen al lijkt mij van voldoende afgrijselijkheid om ieder zinnig mens tot nadenken te stemmen. Maar het bericht ging nog verder. Deze kwaadaardige aap was geen 'caféklant', zo meldde men ons, maar behoorde toe aan de baas van het etablissement. Bij het vernemen van dit feit neemt onze ongerustheid eerder toe, dan af.
Immers, als het dier een caféklant was geweest, had men zijn agressiviteit nog kunnen toeschrijven aan buitensporig alcoholgebruik. Maar deze aap woont in een café, gaat dus dagelijks met alcohol om en het is daarom hoogst onwaarschijnlijk, dat hij de waarheid zou spreken indien hij dronkenschap als excuus voor zijn misselijke daad zou aanvoeren. Nee, hier was eerder sprake van welbewuste vijandelijkheid jegens het mensdom. Deze aap behoort tot de commando troepen van het dierenheir, die uitmunten in snelle, onverwachte acties.
Wat kunnen wij doen om ons te beveiligen tegen de dierenwereld, die ons in getalsterkte -en naar ik vrees ook reeds in slimheid- verre overtreft ?
Als praktische maatregelen liggen m.i. voor de hand :
i) Intensieve patrouillediensten in en om de dierentuinen van ons land.
ii) Strenge bewaking van zg. dierenwinkels -wellicht kunnen de noodwachters hiervoor worden ingeschakeld.
iii) Een verbod voor het importeren van dieren.
iv) Het bevorderen van de export van dieren.
v) Een landingsverbod voor vogels -bij overtreding van dit verbod mag men niet terug schrikken voor het geven van langdurige kooistraffen.
vi) Een stopverbod voor vissen -zij dienen zo snel mogelijk door te zwemmen naar ons land niet toebehorende wateren.
vii) Het intrekken van alle werkvergunningen voor poezen, honden en andere huisdieren.
Vooral dit laatste punt acht ik van zeer groot belang. Sinds eeuwen zijn poezen, honden enz. bezig zich een onmisbare plaats te verwerven in de Nederlandse huiskamer. Zij dragen pantoffels en kranten aan, lebberen kliekjes op en zorgen voor 'gezelligheid'. Het spreekt voor mij vanzelf, dat zij deze vernederende werkzaamheden niet uit mensenliefde verrichten. Zij wachten hun dag af. En als die dag gekomen is, zal ons land van binnenuit, vanuit de huiskamer, veroverd worden !
Dan zal die gezellige mopshond zich ontpoppen als een grommend, vleesverslindend monster, uw dikke, betrouwbare lapjeskat springt u naar de slikkende keel, terwijl uw schildpad zich zwijgend maar vastberaden tegen uw been werpt en u op de vloer smakt, waar u een willige prooi wordt van uw kwinkelerende parkietjes en tortelduifjes.
Doeltreffender echter dan alle maatregelen is onze voortdurende waakzaamheid. Vertederde uitroepen als: 'Kijk poes nu weer eens enig doen !' zijn uit den boze in een tijd, waarin ons voortbestaan als mens op het spel staat. Beter kan men zeggen: 'Ik heb jou door, vader', als het dier heupwiegend en spinnend op u af komt lopen. Opmerkingen als deze zullen niet nalaten verwarring te zaaien in de gelederen van de tegenstander.
Moge de apenbeet, ook in gezaghebbende kringen, niet misverstaan worden. Hij is een teken aan de wand.
Romke Kampert 2004 Remco Campert is still alive !
Duiven
Vroeger stond alles vast, dat was wel zo plezierig. Daar had je bijvoorbeeld de duiven op het San Marcoplein in Venetië. Vele foto's zag je daarvan. Je zag er een zwerm duiven op, met als middelpunt een arm, oud vrouwtje dat de duiven voederde uit een puntzak (dat oude vrouwtje was altijd arm en spaarde eten uit haar mond om duivenvoer te kunnen kopen; waarom dit zo moest zijn wordt duidelijk als men zich een rijk, oud vrouwtje voorstelt. Die heeft wel wat anders aan haar hoofd. Behalve armoede werd zo'n vrouwtje ook vaak een milde debiliteit aangewreven. Ook dat is begrijpelijk: iemand bij zijn volle verstand gaat geen duiven staan voeren).
Toch begaven we ons met kloppend hart naar Venetië, voor de kanalen en de gondola's, maar diep in ons hart wilden we de duiven zien die mais uit de hand pikten. We betraden het San Marcoplein, zagen wel tien onder de duiven zittende vrouwtjes, die je tegen vergoeding mocht fotograferen, en verlieten tevreden het ondergescheten plein.
In Nederland waren duiven schuwe vogels, die je af en toe in het bos hoorde koeren. Deze toestand is lelijk veranderd. Ik heb het aan zien komen en de waarschuwende vinger herhaalde malen omhoog gestoken, maar iedere keer dacht men dat het om een grote pils ging. Het is ook eigenlijk begrijpelijk dat niemand erop was voorbereid, zo sluipend is de opmars van de duivenhorden geweest. Toen de migratie eenmaal goed had doorgezet viel zij niet meer te stoppen, er was trouwens niemand die daar aanleiding toe zag. In geheel West-Europa duiven, duiven, duiven. Behalve in Frankrijk, daar eten ze alles wat beweegt of lijkt te bewegen, dus ook duiven. Ik heb trouwens eens een Franse kennis op bezoek gehad die, uit mijn raam kijkend, de eendjes vreedzaam in het water zag dobberen. Hij verslikte zich, liep rood aan, en toen hij weer tot spreken in staat was zei hij: "Die kun je eten ! Wisten jullie dat niet ?"
Voor mij kwam het breekpunt toen ik een half jaar geleden met de fiets over een duif heen reed en tegen het asfalt smakte. Na zes weken kon ik weer enigszins lopen en begon onmiddelijk plannen te smeden. De stadsduiven moesten weer schuw worden gemaakt, maar hoe, dat was de vraag.
Na alles overdacht te hebben kwam ik tot de slotsom dat er binnen de wet maar weinig te doen viel. Het enige dat me overbleef was duiven in het voorbijgaan een schop te geven. Geen harde schop, meer iets tussen een duw met de voet en een schop in. Zonder uitstel begon ik met de uitvoering van mijn plan. Helaas viel mijn eerste schop door het nog ontbreken van het juiste maatgevoel wat hard uit, de duif vloog met een boog door de lucht en bleef met zwoegende borst zitten waar hij was terecht gekomen. Had je de mensen moeten horen ! Dierenbeul was nog de zachtzinnigste term die werd gebezigd en het had een haar gescheeld -ik riep snel dat het een ongelukje was geweest en begon haastig die duif te aaien- of ik had flinke klappen opgelopen. Een wijze les. Voortaan schopte ik de duiven alleen in het donker of als er niemand in de buurt was. Maar dan haalde ik ook flink uit om alle verloren gegane gelegenheden in te halen, niet zelden stoven veren in het rond.
Toch was die eenmansactie onbegonnen werk. Het is me duidelijk geworden dat alleen als iedereen die duiven constant een schop geeft enig resultaat te verwachten is. We moeten dus eendrachtig aan deze taak beginnen en niet wachten tot er doden zijn gevallen. We moeten de handen ineenslaan en voorlopig, waar het de duiven betreft, de heersende dierenliefde even vergeten. Trap ze terug naar de bossen ! Denk aan de toekomst van uw kinderen. Maak de stad weer leefbaar. Let vooral ook op de man of vrouw die voor u loopt, onthoud welke duif die heeft geraakt en kies dan een ander. Zo krijgt iedere duif vroeg of laat zijn educatieve schop. Lach gerust goedmoedig als iemand misschopt en gegrepen om zich heen kijkt. Als iedereen van harte meewerkt zijn we binnen een jaar van die volgevreten monsters af. En een nieuwe generatie zal weer met ontroering naar de duiven op het San Marcoplein kunnen kijken.
Bob den Uijl is still alive, 1972
Zakenman en muis
De zomer was een beetje een slappe tijd. Het zakenleven maakte een verlepte indruk. Ik ging niet met vakantie. Wel bracht ik mijn openingsuren aanzienlijk terug. Soms bleven de rolluiken voor mijn winkel dagen achtereen gesloten. Achter die luiken deed ik vage pogingen om wat orde te scheppen in het magazijn. Ik begon aan een inventarislijst, maar gaf dat halverwege op, omdat me niet precies duidelijk was wat ik er wel of niet op moest zetten. Behoort een half af gedicht ook tot de inventaris?
Naar het zich laat aanzien en voelen is de zomer zo goed als voorbij.Soms kun je de herfst al ruiken. De bladeren van de kastanjeboom in de tuin achter de winkel verbruinen.Voor deze zelfstandige zonder personeel breekt weer een tijd van bedrijvigheid aan. Er zal aangepakt moeten worden, wil ik de zaak gaande houden. Een faillissement achter gesloten luiken en de geraniums ligt niet in mijn bedoeling.
Zoals ik al eerder vermeldde, heeft de Kamer van Koophandel mij, of ik wilde of niet, ingeschreven als lid. Dit zou allerlei voordelen hebben voor mij als eenmanszaak. Daar heb ik weinig van gemerkt. Tot nu toe is mijn lidmaatschap alleen een kostenpost. Maar van de week ontving ik een brief die ongetwijfeld een gevolg is van mijn lidmaatschap van de KvK. De brief is van Bloomberg Businessweek. Mijn ondernemershart klopte vol verwachting. ‘Dear Sir/Madam’, heft Bloomberg aan. Hij verkeert in het onzekere over mijn geslacht en laat, uiterst wel willend, de keuze aan mij over. Dan komt de zin die me deed stijgen in eigen aanzien en die ik nog nagloeiend van trots hier overschrijf: ‘You are among a select group of international business leaders who qualify for a very special offer from the new Bloomberg Businessweek.’ Dringt het tot u door? Zal ik het nog een keer overschrijven? Deze eenvoudige zzp’er maakt deel uit van een keurkorps van de internationale zakenwereld en is daar zelfs een leidende figuur in. Die Bloomberg weet waarover hij het heeft. Die kun je om een boodschap sturen. Enfin, hij kan niet stuk in mijn ogen. Eindelijk iemand die me op mijn juiste waarde schat. Het heel speciale aanbod houdt in dat ik me voor 73 euro op zijn blad kan abonneren. En alsof dat al niet genoeg is, geeft Bloomberg me ook nog een cadeau, gratis en voor niks. En wat is dat cadeau? ‘A FREE Travel Mouse!’
Daar heb ik nu altijd naar verlangd als ik in vreemde steden in eenzame hotelkamers zat. Geen muis in een kooitje, maar een vrije muis die van reizen houdt. Die altijd klaar staat met zijn knapzak om met mij te vertrekken naar onbekende oorden. Ik hoop dat het een niet al te kleine muis is. Dan kan ik gezellig met hem op de bank zitten en mijn arm om zijn schouders slaan als we ‘s avonds laat voor de televisie zitten in de onpersoonlijke hotelkamer. Overdag zwerven we door de stad, piepend van genoegen, bezoeken musea waar we muisstil zijn. En we gaan samen shoppen. Ik koop was voor zijn snorharen, een fluwelen hoes voor zijn staart. In een achterafbioscoopje zien we alle films van Mickey Mouse. Ik verzorg hem als hij bij een ongelukkige val een muisarm oploopt. Mijn vrije muis, door Bloomberg gebaard.
Zoals u merkt: ik stel me er veel van voor. Ik zit alleen met één probleem: hoe vertel ik het de poes?
Remco Campert, 2010
Bob den Uyl:
Het verblijf in kleine afgesloten ruimten, al dan niet volgepakt met mensen, dient door mij vermeden te worden. De wetenschap dat meer mensen te kampen hebben met deze belemmering in hun levenspatroon is mij tot weinig steun. Men zal zijn leven ernaar moeten inrichten.
Toen ik het station te Hannover uit kwam werd ik weer eens overvallen door de gedachte die me bij het voortschrijden der jaren steeds vaker bespringt als onbekende steden en landstreken betreden worden: wat doe ik hier eigenlijk ? Niet dat deze gedachte me verontrust; ze gaat snel weer weg, terwijl de vraag zelf als retorisch beschouwd kan worden. In ieder geval weerhoudt ze me niet van reizen, voornamelijk omdat de vraag het vaakst bij me opkomt als ik in mijn woonplaats ben. In het hotel grijpt een al oudere man, die daartoe is aangesteld, mijn reistas om mij naar mijn kamer te brengen.
Hij gaat me voor naar de lift die hij uitnodigend openschuift, mij aldus uitzicht biedend op het soort liftkooi dat een treffende gelijkenis vertoont met een iets te ruim uitgevallen doodskist. Ik glimlach vriendelijk en zeg dat ik liever de trap neem en doe alvast een stap in die richting. Mijn ervaring is dat men na deze mededeling weliswaar even vreemd opkijkt of zich in extreme gevallen een licht schouderophalen permitteert, maar mij vervolgens rustig de trappen laat oplopen en zelf met de lift gaat. Sommigen zijn zelfs zo meelevend dat ze zelf ook maar de trap nemen.
Maar deze man is uit ander hout gesneden; hij schijnt te denken dat ik de constructie van de lift wantrouw en vat dit op als een persoonlijke belediging. Hij argumenteert dat deze lift één van de meest solide liften is die ooit werden vervaardigd en geeft met de vlakke hand een klap tegen de wand (alsof het feit dat de kooi na deze aanraking niet onmiddelijk tot stof verkruimelt een bewijs zou zijn van de soliditeit ervan), garandeert mij uitvoerig dat de lift niet zal neerstorten noch zal blijven steken, en grijpt mij, als ik beleefd blijf weigeren, ten slotte bij de arm. Niet hardhandig of zo, dat moet vermeld worden, en als ik laat merken het niet op prijs te stellen laat hij onmiddelijk los, maar toch mag dit gebaar gezien worden als een teken van zijn verlangen mij de lift in te sleuren.
Ik loop nu zonder naar hem te luisteren de trap op. Bij mijn kamer op de derde verdieping staat hij me al op te wachten met een verplegersblik in de ogen; in hem moet de overtuiging zijn gegroeid dat ik aardig krankzinnig ben. Na dit incident ben op het idee gekomen in soortgelijke gevallen te verkondigen dat ik op doktersvoorschrift me niet met liften mag laten vervoeren en deze verontschuldiging uitgesproken met de beheerste uitdrukking van iemand die het erg moeilijk heeft maar dit onder geen beding wil laten merken, heeft een verrassende uitwerking: ineens word je met grote voorkomendheid behandeld; mannen geven je een bemoedigende schouderklop, vrouwen krijgen iets moederlijks.
@@
Een volgende fase in de ontwikkeling van de fietstocht is het fietsen in gezinsverband. Het leek de ouders een goed idee met de kinderen op zondagen of in de vakanties het maken van fietstochtjes te hervatten. Tegenover dergelijke tochtjes sta ik zeer kritisch. Onderweg komt er altijd wel ergens ruzie, de kinderen worden moe of dreinerig en rijden uit verveling een sloot in, moeder rijdt altijd weer over een plankje met spijkers erin, of, nog erger, botst tegen een kilometerpaaltje of een passerende landbouwer en maakt een lelijke val. De tocht, 's ochtends vroeg zo vrolijk begonnen, eindigt bijna altijd in een landerige ruzie.
Wil men het huwelijk leuk houden en de liefde der kinderen niet voortijdig verspelen, dan is het verstandig de organisatie van zulke tochten zonder verwijl stop te zetten. Wel moet ik erbij zeggen dat er vreemd genoeg huisgezinnen zijn die van zo'n tochtje iets aardigs weten te maken en er een groot genoegen in scheppen. Natuurlijk hoeven zij zich van mijn advies niets aan te trekken, hoewel ik ze toch liever van de wegen zou zien verdwijnen. Het passeren van een spelefietsend huisgezin op een smal fietspad is geen eenvoudige opgave. Hoe snel is een kind dat pas fietsen heeft geleerd niet omver gereden, en zie je daar maar eens uit te praten. Iedereen heeft zo zijn eigen kijk op dingen en vaak ook zien mensen alleen wat ze willen zien.
@@@@
In zijn commandopost ontving kolonel Hadow (Engelse commandant van het bataljon van 752 man) telefonisch orders van de generaal. Ze moesten 1 juli 1916 in de slag aan de Somme naar de eerste Duitse linie optrekken. 600 meter niemandsland oversteken van een Engelse loopgraaf naar een Duitse loopgraaf. Zodra ze opdoken kwamen ze in zicht van Duitse machine geweren, die het vuur openden. Slechts een handvol bereikte het Duitse prikkeldraad. Daar vonden ze de dood. De aanval had 40 minuten geduurd. Van de 752 man waren er 68 gewonden overlevenden. De generaals, in luxe chateaux verblijvend, bezochten de loopgraven nooit en wisten eigenlijk niet waar ze mee bezig waren, ze deden maar wat, a game of war.
"De generaals wisten niets van wat zich hier afspeelde," was de mening van de vloekende soldaat in zijn trechter. Het waren geen grote lichten, de Engelse bevelhebbers, in vele gevallen telgen uit adellijke geslachten die vanwege geringe intellectuele prestaties op hun public schools in de ook hogelijk gewaardeerde officiersopleiding waren terecht gekomen en vervolgens door goede relaties en geweldige overwinningen op met speren gewapende negerstammen omhoog waren gevallen. Dit wil niet zeggen dat generaals uit andere sociale klassen het beter deden. De Franse maarschalk Joffre, van zeer eenvoudige afkomst, bracht er evenmin iets van terecht. Hij stond erom bekend dat hij onder de meest barre omstandigheden een ijzige kalmte bewaarde, maar dat zal eerder het gevolg zijn geweest van een gebrek aan voorstellingsvermogen. De meeste generaals en opperbevelhebbers kwamen niet binnen vijf kilometer van een loopgraaf.
Bij Adolf Hitler was een bal, een teelbal afgeschoten in de eerste Wereldoorlog en hij was in zijn onderbuik geraakt in 2016 (1916, 2016 vanwege de Krim en poetin), zwaargewond lag hij te schreeuwen en te kermen in het hospitaal dat hij geen kinderen meer kon krijgen, volgens geïrriteerde mede gewonde soldaten. Ergernis over het gekerm en geschreeuw in het hospitaal (ziekenhuis).
Wie is Dr. Jacobo? Dr. Jacobo is ongetwijfeld degene van de grootste springlevende gezondheidsproffesoren. Reeds als kind was Dr. Jacobo zo gezond, dat hij zijn ouders de oren van het hoofd at en deze (het waren de oorlogsjaren) genoodzaakt waren onze Dr. Jacobo ter vondeling te leggen. Elke andere kleuter zou er onderdoor zijn gegaan, maar niet de kleine Dr. Jacobo. Op zijn hondjes zwom hij de Waal over en sloot zich als mascotte aan bij een terugtrekkend Duits regiment. Hier leerde hij Feldwebel Vogel kennen, die in zijn woonplaats Kraftburg een kruidentuintje dreef. De dappere Jacobo werd aangesteld om uit het tuintje het onkruid te wieden... Dit was het begin van Dr. Jacobo's gezondheidsimperium. Hij pletterde het onkruid niet op de composthoop, maar bracht het eigenhandig in de handel als middel tegen allerlei enge ziekten, die toen nog niet eens bekend waren, laat staan dat de mensen wisten wat ze hadden! Op zijn vele voetreizen door Duitsland ontmoette Dr. Jacobo velen moniken, schaapherders, marskramers en oude vrouwtjes, die hem allerlei knepen der natuurgeneeswijze bijbrachten. Toch bleef het vaderland knagen, vandaar dat hij zich dus nu weer zijn eigen op de Nederlandse gezondheidsmarkt werpt, in een geheime villa vanuit Duitsland, zodat ze Dr. Jacobo niet dag en nacht uit z'n nest bellen voor genezing! De lezers van deze groene Bescheurkalender kunnen echter wel gebruik maken van zijn onschatbare reut aan lichaamskennis. Vooral vrouwenlichamen tot 35 jaar is Dr. Jacobo namelijk specialist op.
| |
Wie is Broeder Vanessa? ‘De Broeder’ - zo is de heer T. Vanessa bekend in de kringen van de Rijken maar ook bij de armsten der armen, en ze kennen hem niet kwader krijgen dan te zeggen dat hij een ‘Heler’ is. Een Heler? Zeker is hij een Heler, maar dan wel een Heler die weer ‘heel’ maakt, een opkoper van mensenlijke sores... En dat ‘De Mooie Broeder’, zoals T. Vanessa bekend is bij ook de goedkoopste lichtekooitjes, als loon voor zijn levensadviezen wel eens een autoradiootje aanpakt of een mooi stukkie glas, kandelaars, hollandse meesters, delfs blauw, chinese dekschalen, horloges, perzen, ouwe poken en kolekitten - moet hij de wanhopige als die geen geld heb voor zijn opbeurend woord te betalen dan soms in de kou laten staan? Hoe vaak heeft ‘De Grote Broeder’ geen zelfmoordenaren uit de dakgoot naar beneden geluld? Hoe vaak heeft hij geen vrouwtje waarvan de stoppen even waren doorgeslagen uit ‘Blijf van me Lijf-huizen’ gesleurd en terugbezorgd bij hun rechtmatige mannen thuis? Hoeveel echtscheidingen zijn er door zijn onvermoeibare gesappel niet doorgedrukt? Hoe vele vrouwtjes heeft hij niet getroost wanneer hun mannen weer eens stappen waren? En wie ooit de kleine kinderen met hem hebben zien weglopen wanneer hij zijn zakkenroltruukjes demonstreert, die weet: deze Broeder is meer dan in de haak: hier staat een mens voor wie ‘Helpen’ net zoiets natuurlijks is als autorijden... Nee, de bescheurkalender mag zijn handen dichtknijpen dat deze beide helpverleners een gaatje hebben kennen vinden. En aarzelt u niet met al u vragen op geestelijk en lichamelijk gebied! | |
| |
| |
Wat is het Herborium? In het Herborium werken twee artsen, of eigenlijk één arts en één broeder, samen in een groepspraktijk. Dit betekent dat zij u naar mekaar kennen doorverwijzen, zodat de client het af en toe ook eens van een ander hoort. Omdat bij de bouw van het Herborium hier door een uitgekookte architekt mee rekening is gehouden, liggen de spreekkamers van Doktor Jacobo en Broeder Vanessa zo, dat u onbeperkt heen en weer gestuurd kan worden. Zo bent u onder de handen van de Doktor vandaan (en u voelt u lichamelijk herboren) of daar pakt, één gangetje verderop, de ‘Goede Broeder’ u alweer bij uw hoofdlurven, om al u zorgen uit u hoofd te praten, dus ook de angsten dat u doktor Jacobo niet zou kunnen betalen, waar altijd een mouw aan is te passen, postzegels, old-timers, effekten, top-hypotheekjes - kortom: wat u gezondheid u ook maar waard is. Direkt na binnenkomst in ons Herborium krijgt u een gratis glas sap van diverse vruchten en een zogenaamde body-doek. Deze body-doek mag u mee doen wat u wil gedurende u hele verblijf in ons Herborium, maar gaat u op bezoek naar het toilet, laat u dan de body-doek aan het haakje buiten de deur van de doos hangen, g.v.d.? Wel kunt u, behalve wanneer u meer moet dan drie keer, een glas gratis vruchtesap meekrijgen. Verder is het gebruik van alle trimtoestellen gratis. U hoeft alleen maar een rijksdaalder in de gleuf te werpen om tien minuten lang heerlijk onbeperkt alle sores van u af te trillen, te trappen, te rekken of te trekken. In de schuimbaden mag gemengd worden gebubbeld, maar bezoekers die niet van mekaar af kunnen blijven kannen meteen hun body-doek inleveren en moeten naar huis zonder gratis glas vruchtensap. Dit zijn dan nog maar een paar van de pluspunten van ons Herborium. Wie dit paradijs voor lichaam en geest persoonlijk wil betreden, die moet zelf maar eens komen kijken. U rijdt gewoon Utrecht-Zwolle, daarna richting Emmen en dan bij Klazienaveen de grens over. Dan alsmaar rechtdoor, dan komt u vanzelf in Quakenbruck. Daar nog maar eens vragen. En laat u niet wijsmaken dat er in Quakenbruck geen Herborium zou zijn - gewoon een grote bek geven zo'n Quakenbrucker, want het zijn en blijven Moffen, en daar houden ze nou eenmaal van. Tot ziens bij een gratis glas vruchtesap! Ons adres is: GESUNDHEITSHEIM ‘DAS HERBORIUM’, Postfach 14 Quakenbruck, West-Duitsland.
(advertentie)
Eindelijk! Een shampoo voor abnormaal haar.
PIEPERPOO Wist u dat Zure Regen niet alleen de boomkruinen aantast, maar ook de menselijke hoofdkruin? Daar is nou nog niks van te merken, maar over vijf jaar zullen miljoenen haarbossen eenvoudig zijn weggevaagd! Mits...u vandaag overschakelt op Pieperpoo. Pieperpoo is een revolutionaire shampoo, die is gebaseerd op de natuurlijke heilzame krachten van de Koreaanse pootaardappel. U kent het verschijnsel van uitgelopen aardappelen, die wij daarom geneigd zijn weg te gooien. Maar juist in deze uitlopers schuilen enorme genezende krachten, die Dr. Jacobo heeft ‘gevangen’ in elke fles Pieperpoo. Gewone shampoos mikken op normaal, vet of droog haar. Pieperpoo is de eerste shampoo die durft te zeggen dat wij in 1985 allemaal abnormaal haar hebben. De Pieperpoowerking is geheim en kan alleen in de praktijk worden ervaren: oud haar gaat weer uitlopen en elke dag wassen met Pieperpoo geeft zo'n bos haar dat u uw kapsel in model zult moeten ‘prakken’! D'r is Pieperpoo Babybintje voor de kinderen, Pieperpoo Malta voor mevrouw en Pieperpoo Eigenheimer voor meneer. Pieperpoo is verkrijgbaar bij uw plaatselijke marktconsulent, aan de deur of rechtstreeks per gros bij GESUNDHEITSHEIM ‘Das Herborium’, Postfach 14, Quakenbruck. | |
| |
(advertentie)
Wilt u de totale pit?
Drink elke dag LEKKEROF! Van alle zegenrijke ontdekkingen die Dr. Jacobo - met gevaar voor eigen leven en dat van Broeder Vanessa - voor de mensheid heeft gedaan, is Lekkerofit de meest succesvolle gebleken. Deze godedrank is gewoon niet aan te slepen! Het geheim zit in de opbeurende werking van de jeneverbes, zoals die voorkomt op de Lüneburgerheide. Onder invloed van Heerlyxsol, door Duitse maagden geplukt, worden de bessen verzameld in anti-reumagamellen, waaraan hier rauw paardehart wordt toegevoegd, alsmede raadselachtige kruiden uit de geheime tuinen van de Bisschop van Münster. Het geheel moet drie jaar rotten, voor tot bottelen mag worden overgegaan. Toen Broeder Vanessa zijn eerste slok Lekkerofit nam, kreeg hij naar eigen zeggen een knal voor zijn kop, die je tot in Keulen kon horen donderen. Geen wonder, want Lekkerofit bevat 73% natuurlijk alcohol! Nee, er is geen kwaal onder de zon, die niet met Lekkerofit op de achtergrond kan worden gedronken. Potentieverhogend Lekkerofit beïnvloedt geenszins de rijvaardigheid. Integendeel, u gaat er op elk gebied (!) twee keer zo hard van! (advertentie) HEERLYXSOL Met A,B,C,D en E zit u waarschijnlijk wel okay, maar denkt u wel 's aan de vitamines K,L,M,N,O en P? 't Heeft Dr. Jacobo bijna zijn ogen gekost om na uren turen door zijn telescoop zes nieuwe vitamines te ontdekken, waarna hij ook nog 's moest zien te proberen deze zes heilzame bouwstoffen, die in geen enkel gewoon eten voorkomen, in één pil te persen. HEERLYXSOL heet deze nieuwe parel uit de kroon van Dr. Jacobo's gezondheidspaleis. Wat kunnen de zes Heerlyxsolcomponanten voor u doen? Vitamine K bevordert (vooral in combinatie met Pieperpooshampoo) de haargroei over het hele lichaam. Vitamine L zorgt voor minder ochtendkorrels in de ooghoeken. Vitamine M is een natuurlijke nagelverharder. Vitamine N bevordert het hoofdrekenen. Vitamine O verbetert de okselhuishouding en voorkomt overbodige verbazing en van Vitamine P zal u naar verloop van tijd mooier gaan zingen. Broeder Vanessa is nou nog in onderhandeling met de NASA, maar bij de volgende ruimtevlucht zullen de astronauten ongetwijfeld elk uur hun Heerlyxsolletje moeten slikken. Onderzoekingen hebben bovendien uitgewezen dat regelmatige Heerlyxsolgebruikers een grotere kans maken op het winnen van de toto en lotto, dan zij die blijven rondtobben met die hopeloos ouderwetse vitamines A,B,C,D en E. Heerlyxsol voor de betere bol! | |
| |
(advertentie)
PRIMADAL
De oplossing voor tegen depressies! Depressies hebben we mensen, allemaal, maar dat is nog geen reden om somber van te worden, want nu is er Primadal. Primadal doet u de depressies vergeten, doordat Primadal zorgt voor tijdelijk geheugenverlies, zodat u niet meer weet waar u zo down van was. Zodra u weer een depressie voelt aankomen, slikt u gauw een handje Primadal en u gaat gegarandeerd plat voor de mooiste dromen van uw leven. Gecombineerd ingenomen met Dr. Jacobo's Okidokine zorgt Primadal ervoor dat u ook nog 's kilo's lichter wakker wordt. Elke Primadaltablet bevat in geconcentreerde vorm twee lamafluimen - een kalmerend middel dat al duizenden jaren bekend is bij de Perubanen. Bestel nu zo'n rustgevende maxipot Primadal en doe mee aan de Grote Primadal Droomwedstrijd. Elke week wordt de mooiste Primadaldroom bekroond met tien flessen Pieperpoo! En u weet het, voor alle geneesmiddelen van Dr. Jacobo geldt: raadpleeg uitsluitend achteraf uw arts. (advertentie)
Vermageren zonder lichaamsbeweging?
KAK U SLANK MET OKIDOKINE Iedereen is te zwaar en eindelijk is er een middel wat u van uw overtollige vetten en kwappen afhelpt, zonder als een gek te hoeven springen en trimmen. U hoeft niet langer in een duur trainingspak naar het Fitnesscentre, maar kan gewoon in een oude pyama op uw eigen toilet blijven zitten om kilo's kwijt te raken. Okidokine is een natuurlijk paardemiddel, gebaseerd op de zuivere werking van hollandse rivierklei. U zult verbaasd staan over de ouderwets/degelijke kwaliteit van uw ‘werpselen’. Broeder Vanessa heeft er zelf een tuinterras van aangelegen en op de gratis bijsluiter staan tientallen tips over andere toepassingen van de kilo's die u toch teveel had en waar u dankzij Okidokine bijvoorbeeld een tuinmuurtje of robuuste barbecue van kan metselen. Okidokine is uiteraard verpakt in handige door-‘druk’strip. Okidokine, een hele ontlasting. | |
Dank voor alles.
Dr. Kees Jacobo van Kooten : Wilt u tienmaal zo intens, vijfmaal zo goedkoop en anderhalfmaal langer leven ?
(advertentie)
Dood ! Dat gaan we allemaal. Waaraan ? Aan onszelf, dat staat vast. Maar wanneer en hoe ? Dat weet niemand. We hebben wel zo'n beetje een idee, in ons bange achterhoofd. In elk geval nog lang niet...
Hoe lang is dat : nog lang niet ? Wat is de maat van ons Later ? Dat Later waarin wij al die leuke dingen gingen doen, die nog steeds zijn blijven liggen ! De boeken die wij, door tijdgebrek, nog steeds niet hebben kunnen lezen. Alle platen, cassettes en CD's die wij nooit voor een tweede keer draaiden. De onbekeken videobanden en dvd's, de postzegels die nog in ons album moeten worden geplakt. de half affe legpuzzles, de modelvliegtuigen die zelfs hun doos nog niet hebben verlaten.
En wanneer gaan we die sterrenkijker nu eens serieus gebruiken, aan de hand van dat prachtige Astronomieboek ? En de Vogelkijker naast onze Grote Vogelgids ? Rozen ! Die zoudt u toch ook nog gaan kweken ? Om er dan dia's van te maken, die u zelf zoudt inramen en vertonen aan een stel goede vrienden, tijdens avondjes waarop u zelf zoudt koken, want dat ging u toch nog leren ?
En is het nog wat geworden met dat wijnkeldertje ? Nee, want u had het te druk met de oude auto, die u eigenhandig zoudt gaan opknappen. Wanneer dacht u trouwens dat fraaie gereedschap van u eens overzichtelijk op te hangen in het schuurtje dat u helemaal zelf in elkaar ging zetten ? En dan zou het toch komen te staan naast het vijvertje, dat er ook nog niet ligt en waarin u zelf een fonteintje ging aanbrengen tot plezier van de vissen die u persoonlijk gaat kweken omdat u deze week dat schitterende boek over Vissen En Hun Vijver heeft aangeschaft ?
Mens, laat ons toch niet lachen !
Wij zijn allemaal kinderen in een overvolle box vol speelgoed. En wanneer wij van onze dagtaak thuiskomen en leuke dingen willen gaan doen, zien wij door de spijlen van die box het bos niet meer ! Hoeveel van uw plannen zult u de rest van uw leven ten uitvoer kunnen brengen ? U mag blij zijn als u de helft haalt, want gemiddeld krijgt de Europese mens nog maar een kwart rond van alles wat hij zich had voorgenomen en in de eerste helft van zijn leven op stapel zette. En u krijgt geen herkansing ! Jammer maar waar. Maar : helemaal geen schande. Velen waren er vroeger net zo ellendig aan toe als u, tot PLEUROP in hun leven kwam !
Hoe pleurop uw leven gaat redden !
PLEUROP is een splinternieuwe, Unieke Europese Organisatie, opgericht om u te helpen alles uit uw leven te halen wat erin zit. PLEUROP met vestigingen in Amsterdam, Brussel, Milano en Guernsey, wil niets liever dan nauwkeurig calculeren hoe u, op basis van uw interesses, geestelijke capaciteiten en lichamelijke en financiële vermogen tot de bodem kunt gaan. PLEUROP levert u een pasklaar haalbaar LEVENSPLAN. PLEUROP, de naam zegt het al, zet zich in voor het schonen, opruimen en wegpleuren van alle zaken die als mosselen aan uw levensboot zijn vastgekoekt, waardoor de vaart uit uw bestaan is geraakt en u moeite heeft met het bepalen en vasthouden van de juiste koers. Wat wilt u nog bereiken ? Waar hoopt u aan te komen ? Dat kan PLEUROP u precies vertellen !
Hoe werkt pleurop ?
Binnen PLEUROP werken honderden specialisten juichend samen. Artsen, psychiaters, notarissen, efficiëncy-consultants, bankiers, antiquairs, verhuizers en kuisvrouwen. Maar eerst ontvangt u bezoek van onze PLEUROP AGENT, die, onder het genot van een kopje koffie, in alle rust en openheid, vertelt << wat u in huis heeft >>. Met deze inventarislijst gaat hij naar het PLEUROP HOOFDKANTOOR, waar wij een behandelteam samenstellen. Dit team zetten wij vervolgens uit alle macht op uw geval. Na een maand wordt u uitgenodigd voor een gesprek met de PLEUROP DIRECTEUR (Dr. K. van Kooten). Uit zijn handen ontvangt u uw PERSOONLIJKE PLEUROP LEVENSPLAN, aan de hand waarvan u de rest van de u toegemeten tijd optimaal zinvol kunt invullen. U houdt u nog slechts bezig met dit en dat en dat, zodat zus en zus en zo en die en die uit uw leven worden geschrapt. Opgeruimd, weggepleurd !
Dan verschijnt de PLEUROP TRANSPORTEUR, voor de emballage van uw voormalige ballast. Tijdens het inpakken wordt u geestelijk begeleid. Dan rijdt uw oude leven de straat uit en de hoek om. Herboren blijft u achter. Kan het simpeler ?
Wat kost het pleurop levensplan ?
Het antwoord is ongelooflijk maar waar. Een volledig uitgewerkt, ultra realistisch PLEUROP LEVENSPLAN kost niets ! Hoe is dat in hemelsnaam mogelijk ? Heel eenvoudig : PLEUROP dekt de door haar gemaakte onkosten en de honoraria van haar medewerkers met de verkoop en het veilen van de bullen waar de behandelde voorgoed van verlost is ! Zo is het zelfs niet ondenkbaar dat de hele PLEUROP reddingsorganisatie u nog een leuk sommetje oplevert, dankzij de unieke PLEUROP INTERSCHUIF FORMULE, waarbij wij het overbodige van de èèn omzetten in het benodigde van de ander.
Mail niet, vul geen bon in, stuur geen geld, bel niet op
Wat nu te doen ? Het antwoord luidt andermaal : niets. Eèn dezer dagen komt een PLEUROP INSPECTEUR bij u langs. U doet open en laat hem binnen. Zo eenvoudig werkt het PLEUROP DEUR AAN DEUR PROJEKT. Blijft u dus rustig thuis. Zet een stoel in het midden van de kamer, ga erop zitten en kijk alvast een beetje om u heen. Als straks de deurbel gaat, luidt zij het volmaakte later in !
PLEUROP ruimt uw leven op !
Het valt niet mee iets waardevols te zeggen tegen iemand die, pas geopereerd, treurig en terneergeslagen in een ziekenhuis ligt, omringd door lijders aan praktisch alle kwalen waartoe de mensheid is veroordeeld. Vergeten door jachtige, onverschillige, vaak ook nog lelijke verpleegsters, en mishandeld door op verafgelegen universiteiten opgeleide doktoren die slechts op geld uit zijn, terwijl ze tevens, zoals blijkt uit alle romans over het doktersleven, met hun gedachten voortdurend verwijlen bij de mooie hoofdzuster van zaal zeven, ligt de te bezoeken patiënt veronachtzaamd in zijn doorwoelde en zweterige bed, terwijl buiten vrolijk de zon schijnt.
Het lijkt me verstandig nu maar eens op te houden met het op mechanische toon verschaffen van afgekloven heilwensen en het tonen van een slecht gespeeld medeleven aan mensen die door ziekte of ongeval in een ziekenhuis zijn terechtgekomen. De eerste alternatieve handelwijze die, nadenkend over dit probleem, bij je opkomt, is de patiënt zwijgend een bijbeltje in handig zakformaat toe te werpen om je daarna nog steeds zwijgend en zo snel mogelijk uit de voeten te maken, want de kans dat de patiënt het boekwerkje met al zijn resterende krachten terug smijt in jouw richting, daarbij wellicht een vitaal lichaamsdeel rakend, kan niet worden uitgeschakeld.
Bij nader inzien is dit echter een wel heel gemakkelijke manier om je van een ziekenbezoek af te maken. Het beste is nog, geloof ik, het tegengestelde van een heilwens te uiten, in de geest van het vrolijke Hals- und Beinbruch, dat men bergbeklimmers of piloten uit de Eerste Wereldoorlog placht toe te voegen -ik weet niet meer precies welke categorie durfallen het hier betrof. Ik meen ook dat trapezewerkers elkaar de meest gecompliceerde verminkingen en hersenletsels toewensen voordat zij naar de nok van de circustent verdwijnen. Hoe dit ook zij, het principe zal hiermee duidelijk zijn geworden.Ik ben ervan overtuigd dat de laatstgenoemde soort heilwensen, of beter gezegd verwensingen, een veel krachtiger werking heeft dan de nu in zwang zijnde bemoedigende kreten,klopjes op de schouder, kneepjes in de wang of aaitjes over de bol. Een werking die ook goed te verklaren is.
Bij een op meewarige toon uitgesproken wens tot snel herstel van de bezochte, onder het overhandigen van de goedkoopste fruitmand die je kon vinden,zal het slachtoffer al gauw denken, niet zelden terecht, dat je maar wat staat te veinzen; dat de spreker inwendig een uitbundig leedvermaak koestert,of in gedachten reeds de grote koude pils voor zich ziet die hij zich als eerste werk na het verlaten van het ziekenhuis zal aanschaffen. Dit alles zal zijn laatste weerstanden slopen en de ziekte aanzienlijk verergeren.Veel beter is het eerst langdurig uit te weiden over het prachtige weer buiten waarin welgevormde vrouwen vrolijk rondstappen, over de goed geslaagde uitstapjes of vakantiereizen die je in deze aangename temperatuur hebt gemaakt, welke heerlijke maaltijden je de laatste tijd hebt genoten en welke opwindende tuinfeesten er de laatste weken zijn geweest, waarbij het je was opgevallen dat niemand naar het Welzijn van de patiënt informeerde.
‘Ach ja, uit het oog, uit het hart, moet je maar denken,’ dit is de afronding van dit deel van het gesprek. Hierna moet op venijnige of vergenoegde toon worden overgegaan op opmerkingen als: ‘Dit ziekenhuis zie ik je niet meer verlaten, althans niet lopend;’ of: ‘Je ziet er waarachtig nog weer slechter uit dan de vorige keer. Wist jij dat?’; of: ‘Ik ben altijd maar op het ergste voorbereid. Jij ook?’ Dit zal bij de patiënt een giftige reactie oproepen en het verlangen de spreker een figuur te laten slaan behoorlijk aanwakkeren. Blijft de bedlegerige toch nog volharden in zijn moedeloze blik uit het raam, suggereer dan ten overvloede een intensief overspelig gedrag van zijn vrouw of vriendin en vertel hem op speelse wijze dat verschillende belangrijke opdrachten intussen naar anderen zijn doorgespeeld. Tien tegen een grijpt hij dan verbeten naar zijn medicijnen, Hokt hele flessen tonicum naar binnen, snauwt doktoren en verplegend personeel op grove manier af zodat deze zich weer van zijn aanwezigheid bewust worden en de behandeling voortzetten, en binnen een paar dagen is hij als door een wonder weer op de been, tot grote vreugde van alle betrokkenen.
Zo zou het moeten gaan, maar eerlijk gezegd geloof ik dat mijn baanbrekende opvattingen in dezen nog maar beter even in de koelkast kunnen blijven. Want wat is er gebeurd? Enige dagen terug stond ik op de tram, op weg naar een in een ziekenhuis opgenomen figuur die ik met een bezoek zou gaan opmonteren. Juist had ik geestelijk de laatste hand gelegd aan bovenomschreven theorieën en stond tevreden voor me uit te kijken, allerlei grove beledigingen en verdachtmakingen repeterend en mijmerend over de roem die mij uit medische kringen ten deel zou vallen, toen een oude man naast me op het balkon plotseling aanving met kreunen, zweten en groen worden, om vervolgens door de knieën te zakken, naar adem te happen en met beide handen de tengere romp te omvatten. Ik begreep dat de man te kampen had met een falen van de zo essentiële werking der hartkleppen, terwijl ik ook een tijdelijk uitvallen van de afscheiding der alvleesklier mogelijk achtte. Tevens begreep ik snel dat me hier een prachtige gelegenheid werd geboden mijn pas ontworpen therapie aan de praktijk te toetsen.
De leken in de tram, die al direct begonnen met een ouderwets, op door mij afgewezen gronden berustend ach en-wee geroep, wist ik met een gebiedend gebaar op een afstand te houden. Afwachtend bleef men staan, waarschijnlijk in de mening dat ik deel uitmaakte der medische professie. Daarna stak ik de nu al grauw uitziende man een flink hart onder de riem door hem toe te snauwen: ‘Ik hoop van harte dat je erin blijft, oude uitslover!’
Om hem weer helemaal op de been te helpen, en ook overwegend dat de aanval zijn gehoor kon hebben aangetast, kneep ik hem onder het uitstoten van een hatelijk lachje krachtig in de neus. De oude knapte er niet zichtbaar van op, maar zoiets heeft natuurlijk zijn tijd nodig. Maar als men nu dacht dat mijn optreden, psychologisch gezien toch zo uitgebalanceerd en vol fijne nuances, enige instemming oogstte bij de passagiers, dan moet ik bekennen dat ik hierin teleurgesteld werd. Beetgegrepen werd ik, vuistslagen en klappen kreeg ik, ruwe taal kreeg ik naar mijn hoofd geslingerd. Gelukkig stopte de tram juist bij een halte, zodat ik me door een razendsnelle aftocht aan dit primitieve volksgericht kon onttrekken.
Tot mezelf gekomen begreep ik met bitterheid dat alle mensen die met nieuwe, frisse ideeën aankomen zulke domme weerstanden ontmoeten;de geschiedenis der mensheid wemelt van de voorbeelden. Van de schrik heb ik me, eenmaal bij de patiënt aangekomen, maar weer op de nog steeds gebruikelijke, weerzinwekkend meelevende wijze gedragen. Op alle mogelijke manieren probeerde ik hem op te beuren, wijzend op allerlei fatale ziekten en complicaties die anderen hadden en hij niet. Veel kracht wenste ik hem toe en sterkte, er bijvoegend dat iedereen dag en nacht in gedachten bij hem was. Hartelijk overhandigde ik hem een op het laatste ogenblik gekocht kilo sinaasappelen, waarbij ik hem zei dat ik mezelf ook in het geheel niet goed voelde en een bezoek aan de dokter overwoog.En ik wist het wel, het hielp allemaal niets. Toen ik twintig minuten in deze trant had staan uitpakken, verzocht hij me geeuwend te vertrekken en vooral niet meer terug te komen, me de zak zuidvruchten weer toewerpend.
Bob den Uyl, 1980
