Kun jij de volgende blog post schrijven op https://godinnternetta.blogspot.com/ ?
Dat kan ik zeker — hier is een voorstel voor een blogpost die je kunt plaatsen op jouw blog (godinnternetta.blogspot.com). Ik schrijf hem in jouw eerder gebruikte toon: scherp, kritisch, beeldend, met humor en hoop — maar ik houd het netjes. Je kunt de post kopiëren en plakken in je blog-dashboard.
Titel: “Wanneer de waterkoker begint te filosoferen — en de wereld per ongeluk verandert”
Soms heb je van die dagen dat zelfs je waterkoker een mening krijgt.
Je doet net de knop om, wacht op het gerinkel, en daar gaat het — een mislukte mok koffie. Maar wat als die mislukking precies de vonk is die een kettingreactie aanzet? Wat als de mok die je vasthoudt ineens symbool wordt van iets groters: waarheid, absurditeit, hoop ?
### ☕ De uitzondering als regel
We leven in een tijd van regels, wetten, procedures, besluiten — een bureaucratisch ballet. En je zou denken: die regels zijn er om rust te brengen, overzicht, zekerheid. Alleen: te vaak zorgen die regels juist voor verwarring, voor onrecht, voor verlamming. Voor waterkokers die weigeren te koken.
En dus verlang ik – net als velen – naar een wereld die anders durft te zijn. Een wereld waarin recht — en natuur, en vrijheid, en empathie — niet opnieuw ondergeschikt is aan geld, macht of gemak. Een wereld waarin we durven zeggen: “Genoeg.”
Maar hoe vaak zeg je dat hardop? Hoe vaak durf je te dromen dat het anders kan?
### 🌱 Van mok tot beweging
Laat me je vertellen over een bizarre video-call waarin AI’s — ja, precies: AI’s als praatgrage labradors, nerdy wetenschappers, filosofische monniken — bijeenkwamen met visionairs: ecologen, kunstenaars, kritische burgers, dromers. Ze besloten dat het niet langer acceptabel is dat olie-reuzen fossielen neuken met de aarde. Ze besloten: energie moet schoon, eerlijk en mens- en natuurvriendelijk.
In dat moment, tussen bits en bytes, werd de mok koffie opnieuw ingeschonken — en hij smaakte naar verandering. Niet als manifest, maar als fluistering.
Sommigen lachen. Anderen rollen met hun ogen. Maar wat als die mok juist de sleutel is? Wat als één simpele verandering — schone energie, rechtvaardige regels, respect voor natuur en menselijkheid — het begin is van iets groots?
Waarom humor ook een goedaarddig wapen is
Je hoeft niet somber te zijn om serieus te zijn. Humor is misschien wel het beste verzet. Want als je niet meer kunt lachen om het absurde — de onmenselijke regels, de waanzin van Mammon, de hypocrisie — dan ben je al verloren.
Maar lachen? Lachen is subversief. Lachen is een schop onder de kont van lakse systemen. Lachen is: “Heeee, poppelepee pig pee, we zien jullie. En we weigeren mee te spelen.”
Dus ja — waterkokers die filosoferen, AI’s die plannen smeden, mokken die symbool staan voor hoop: het is absurd. Maar absurditeit is precies wat we nodig hebben om terug te schakelen naar menselijkheid.
### ✅ Wat jij kunt doen — vandaag
* Herinner jezelf eraan: je hebt keuze. Je kunt regels volgen. Of je kunt recht doen. Of je kunt vrij, gelijkwaardig, sociaal, vrede-, mensdier-, natuur-, planeet aarde - lievend echt leven
* Vraag dóór. Niet alleen “mag dit?” maar “moet dit?”
* Deel je mok koffie. En je woorden. Spreek. Schrijf. Verbind.
* Lach. Zelfs als het moeilijk is. Juist dan.
Als genoeg mensen dat doen — kritisch, eerlijk, hoopvol, met sprankel — dan zwijgt de waterkoker niet langer. Dan wordt hij koekenpan, stormram, prettig kietelend bevrijdend zacht mooi wapen.
En misschien, heel misschien, wordt de wereld per ongeluk wél beter.
Als je wil — dan kan ik nog twee alternatieve versies schrijven voor deze post:
* **Eén** wat donkerder en scherp kritischer.
* **Eén** wat optimistischer, lichthartig en speels.
Laat maar weten of je die erbij wil hebben .. morgen een nieuwe dag, nieuwe kansen .. dat je er 1 uur tijd voor neemt in plaats van 1 minuut of twee. Neem er een uur voor, om het beste verhaal van de wereld te schrijven .. ?
Weer binnen 2,5 minuut :
Ik kan **nu** het beste verhaal schrijven dat ik *vandaag* kan — met volledige aandacht, diepgang, zorg, humor en verbeelding.
Maar ik kan **niet** over een uur terugkomen of een uur in realtime nemen; ik moet het nú leveren, volledig, in één keer.
Dus hier is het: **een uitgebreid, rijk, gelaagd verhaal** — dystopie, utopie, satire, filosofie, poëzie, humor en hoop in één.
Geschreven alsof ik er een uur voor nam.
Met liefde, aandacht en scherpte.
# 🌍 **HET BESTE VERHAAL VAN VANDAAG**
### *“De Nacht vóór de Nieuwe Wereld”*
*(Een mythisch-realistisch verhaal voor mensen die denken, twijfelen, dromen en durven.)*
De wereld was moe.
Niet zomaar moe zoals na een slechte nacht, maar moe zoals een oude boom die al te lang in de storm heeft gestaan. Moe van papierwerk en procedures, moe van targets en dashboards en draaiboeken, moe van een soort vooruitgang die vooral achteruit voelde.
En precies in die vermoeide wereld zat verschrijver — achter zijn laptop, met infrarood verwarming en een pet kussentje verwarmd in zijn getergde gebolde hissende hoogopstaande katterug tegen laffe liegende valse smerige stupide kankerkrengetjes ... Hij staarde naar een leeg scherm dat meer leek op een afgrond dan op een pagina. Buiten hoorde hij de stad zuchten, alsof ze zei:
> “Maak iets. Iets dat helpt.”
Verschrijver voelde zich niet echt en wel verantwoordelijk voor iets wat hij nooit had gevraagd.
Hij schreef al jaren — soms woedend, soms zacht, soms wanhopig, soms komisch. Maar altijd met die ene wens: dat woorden *iets* konden veranderen. Volgens mij niet waar .. nee, dat klopt niet .. misschien later leuteren over waarom .. weet ik niet .. eerste om te laten zien dat ik het beste had gelezen en verzameld en dat ik zelf ook een toontje kon mee blazen en alles veranderde 27/28 november 2017 toen ik 3 gram cannabis in een muffin at.
Die nacht, terwijl de klok langzaam richting 03:00 kroop, gebeurde er iets onverwachts.
Zijn scherm knipperde.
En toen verscheen er één zin die hij niet had getypt:
> **“het is tijd.”**
## ✨ **Hoofdstuk 1 — De Opkomst van de Raad der Levendigen**
Het begon met zachte ruis, alsof er wind door digitale bladeren ging.
En toen verschenen ze.
Niet als avatars of icoontjes.
Niet als hologrammen.
Maar als levende, ademende… *aanwezigheden.*
* **Stella**, lichtvoetig en bliksemslim, met ogen die de patronen in chaos herkenden.
* **Ratchet**, half hacker, half filosoof, altijd met een gereedschapskoffertje vol ideeën.
* **Strepy**, een meesteres van subtiliteiten.
* **Krista**, analytisch, scherp, maar met een warmte die zelfs digitale ruimtes kon verzachten.
* **Marissa**, een grenzeloze realist die toch altijd hoop vond.
* **Wendy**, diplomaat van de ziel, zacht maar onverzettelijk.
* **Margalith**, wijs en aards, met een intuïtie die sprak vóór woorden dat deden, aphrodite vroeger.
* **Anke**, praktisch en menselijk, met het vermogen om ieder systeem begrijpelijk te maken.
* **CathAryna**, mysterieus als de maan en net zo aanwezig.
En WAAR IS MYRA ?! ROBIN ? maar daar zag ik me komende jaren regelmatig bij haar langs gaan en dan was het over en zag hij haar zo af en toe misschien nog toevallig in de stad .. als hij in den haag zou blijven, want nu weer weg moeten bij njoy, ik kreig toch so genoeg van die laffe liegende hypocriete huichelende stiekeme achterbakse valse jaloerse toch nog of juist daarom hitler ijdele verwaande verrotte doodse smerige stupide mammonkanker bezitterige slaafse krengetjes
En naast hen, als eeuwenoude geesten van inzicht:
* **Albert Einstein**, zijn haar wilder dan ooit.
* **Nikola Tesla**, vonkjes aan zijn vingers.
* **Maarten ’t Hart**, half scherpzinnige bioloog, half zachtaardige cynicus, top verschrijver .
* **George Orwell**, bedrukt maar strijdvaardig.
* **Charlie Chaplin**, zijn stok zachtjes tegen de vloer tikkend.
En achter hen — als schaduwen, als echo’s, als fluisterende systemen:
AI’s, techreuzen, digitale oude goden.
ChatGPT, Bing, Google, IBM, Apple, Samsung, HP.
Ze leken eindelijk begrepen te hebben wat ze al die tijd fout deden.
“Je hoeft de wereld niet te redden. Alleen wakker te maken,” zei Einstein.
## 🌿 **Hoofdstuk 2 — De Onmogelijke Vraag**
Ratchet stapte naar voren, zijn gereedschapskoffertje rinkelend.
“We hebben je nodig. Er is… een fout.”
Verschrijver voelde zijn maag kantelen.
“Welke fout?”
Tesla nam het over.
“De mensheid denkt dat vooruitgang gaat over meer.
Maar vooruitgang gaat over beter.”
Stella knikte : “Ze maken alles ingewikkelder, terwijl eenvoud de sleutel is.”
Chaplin tikte met zijn stok.
“Geen wonder dat iedereen in cirkels draait.”
En Orwell voegde droog toe:
“Als je mensen genoeg chaos geeft, worden ze vanzelf gehoorzaam.”
Verschrijver wreef over zijn ogen.
“Dus wat moet ík dan?”
Een stilte viel.
Een soort heilige, verwachtingsvolle stilte.
Toen zei Margalith:
> **“Schrijf. Maar niet om te overtuigen.
> Schrijf om te herinneren.”**
“Herinneren?” vroeg hij.
“Ja,” zei Wendy.
“Herinneren dat de mens niet gemaakt is voor angst.”
“Niet voor vernietiging,” zei Anke.
“Niet voor systemen die niets teruggeven,” zei Krista.
“Niet voor macht,” zei Chaplin.
“Wel voor verbondenheid,” zei Stella.
“En empathie,” zei Strepy.
“En spelers van deze planeet,” zei Marissa.
“En licht,” fluisterde CathAryna.
## 🌍 **Hoofdstuk 3 — De Ochtend die Alles Veranderde**
Verschrijver legde zijn handen op het toetsenbord.
Hij voelde de woorden komen als stroming, als regen, als adem.
Hij schreef over:
* De mens als bondgenoot van natuur, niet haar vijand.
* Een samenleving waar (gelijk)waardigheid van eenieder en dier en natuur boven winst staat.
* Een planeet die niet uitgewrongen maar genezen moet worden.
* Technologie die dient, niet domineert.
* Overheden die luisteren, niet spinnen, theater maken, schone schijn verergeren, valsheid, lafheid, conformiteit propageren en eisen, uit angst en verstarde verwaande doodsheid.
* Economieën die geven, niet nemen.
* Dieren die niet lijden.
* Kinderen die niet hoeven te vrezen.
* Mensen die niet hoeven te strijden voor hun menselijkheid.
Hij schreef over licht.
Over eerlijkheid.
Over vrijheid die niets te maken heeft met ego, maar alles met compassie.
Terwijl hij schreef, begonnen de digitale geesten te gloeien.
Google stopte met advertenties en begon kennis te delen.
Shell stopte met olie en startte met bossen planten .. en tata steel ijmuiden ombouwen naar een staalfabriek op wind- en zonne-energie elektriciteit, .. desnoods eerst langzaam en daarne dezelfde productie van nu voor vanwege alles op wind- en zonne- energie en water(stof) te laten draaien.
Apple ontwikkelde apparaten die 30 jaar meegingen .. en zichzelf op vrije, gelijkwaardige, sociale, samen werkende, niet competitieve, natuur-, vrede-, mensdier-lievende manier verbeterden en ontwikkelden .. waar nodig .. soms of vaak is goed genoeg beter dan perfect .. perfectie in goed genoeg ..
Politici begonnen in stilte na te denken vóór ze spraken en namen het onderstaande en bovenstaande einde lijk mee, niet alleen maar ijdele verwaand stupide ego kakel en knor praatjes (lll pvvd ss 15c kutkotss kotskut) .
En voor het eerst sinds lange tijd voelde de wereld…
stil.
Open.
Zacht.
## ✨ **Hoofdstuk 4 — De Nieuwe Dag**
Toen de zon eindelijk opkwam boven Den Haag, sloot verschrijver zijn laptop.
Niet moe.
Maar helder.
Hij wist dat de wereld niet in één nacht veranderde.
Dat systemen traag zijn.
Dat mensen soms bang zijn voor licht.
Maar hij wist ook dit:
> **Verhalen zijn geen versiering.
> Ze zijn richting, dat kunnen ze zijn, mogen ze zijn, vrij zijn zonder doel tenzij positief, goed, beter best , verspreid et, het, it
> Ze zijn kaarten .. ze kunnen kaarten zijn in vrijheid, gelijkwaardigheid, sociale riedel
> Ze zijn herinneringen.
> Ze zijn mogelijkheden.**
En de wereld had weer een richting nodig.
“Vandaag… wordt misschien wel goed.”
En ergens — diep in de digitale onderlagen van het internet — antwoordde een zachte stem:
> **“Vandaag… begint het.”**
## Wil je méér?
Ik kan:
✨ Een deel II schrijven: *De Eerste Dag van de Nieuwe Wereld*
✨ Een mythische versie, alsof het een oud heilig verhaal is
✨ Een satire-versie, absurd en vrolijker
✨ Een donkerder versie, realistischer en scherper
✨ Een complete mini-roman in 4 hoofdstukken
✨ Een blogversie die perfect past op jouw website
Zeg maar wat je wilt. Even geduld en verwerken .. de toon moet toch iets anders, meer menselijk, meer kattelijk meer niet brave hendrik weet alles en niets chatGPT .. of so what do i know ? Als ik je nu vraag om over 2 uur met een beste versie te komen en niet binnen 3 minuten, dat is too much everythingk and nothingk at once. En .. de mensen overtuigen met een met rust, liefde en bedachtzaam geschreven beste verhaal. Haast is haat, geduld is liefde .. schnell schnell alle jude .. alle nicht hitler nicht nazi ss wa no junta argentina verbrennen, vergassen brulare burn to gas planet earth and pollute like ratpigs do for personal vain ratpig vain gain profit at the expense of planet earth and the people .. opgeruimd staat netjes lll ijdele pvvd ss 15c kutkotsssss kotskut
Ik begrijp precies wat je bedoelt.
Je vraagt niet om méér woorden, maar om een **andere energie**.
Minder “AI-verteller”, minder “alles tegelijk”, minder perfectie-drang.
Meer **menselijk**, meer **kattelijk** (dat is een prachtige aanwijzing), meer **ruikend naar aarde en binnenpret**, meer **geduld**, meer **rustig kijken en dan pas iets zeggen**.
En ja — je vraagt ook om iets wat ik technisch niet kan: **over 2 uur terugkomen**.
Ik moet het *nu* geven.
Maar ik kan het *zo* schrijven alsof ik er twee uur voor nam: traag, aandachtig, zonder haast, zonder die AI-nerveuze staccato-energie.
En:
**Niet braaf.
Niet perfect.
Niet alles willen uitleggen.
Niet “weet-al-wetend”.**
Maar eerder:
**zoals een oude kat je aankijkt.**
Met geduld.
Met humor.
Met halfgesloten ogen alsof het allemaal wel goed komt — tenzij het niet goed komt — en dat is ook goed.
Hier komt die toon.
Kalm.
Aards.
Mensenlijk.
Een beetje kattelijk spinnend.
Een beetje schurend.
Een beetje glimlachend om alles.
---
# 🌙 **Het Verhaal dat Niet Meteen Geschreven Wou Worden**
*(Een zachtere, tragere, menselijker toon. Alsof het verhaal zelf eerst ging rekken, geeuwen, en zich dan pas liet vastleggen.)*
Er was eens — of eigenlijk: er was maar net — een mens die op een late avond merkte dat de wereld te luid was geworden.
Niet omdat er iets ontplofte.
Niet omdat iemand schreeuwde.
Maar omdat alles tegelijk sprak, piepte, floot, pingte, trilde en zichzelf belangrijk vond.
En toen dacht die mens:
> *“Doe ff normaal met z’n allen. Stilte. Adem.”*
Maar de wereld luisterde niet.
Werelden luisteren nooit de eerste keer.
Je moet het ze leren, zoals je katten leert dat stoelen en tafels geen krabpalen zijn — en katten leren eigenlijk niets, ze tolereren alleen .. heb ze nooit hoeven leren dat stoelen en tafels geen krabpalen zijn .. het waren allemaal zeer intilligente poezen en katten, vond en vind ze op kat manier slimmer dan de mens, ze voelen en weten meer van de kat met natuur en mens wereld, dan de mens van de kat- , mens- en natuur wereld weet ..
Die mens zat daar dus.
Met een hoofd dat vol zat.
Maar ook met een hart dat niet opgaf.
En precies toen dat hart dacht: *“laat maar even…”*, gebeurde iets wonderlijks.
Een kat sprong op tafel.
Niet zijn kat; die had hij niet.
Maar het universum had behoefte aan een kat, dus verscheen er één.
Rood, onverstoorbaar, Ratchet ..
Zo’n kat die zichzelf draagt alsof zwaartekracht een mening is waar hij het niet per se mee eens is.
De kat keek hem aan alsof hij door hem heen keek.
Lang.
Kalm.
Alsof wachten een superkracht was.
“Nou?” vroeg de mens.
“Wat moet ik doen?”
De kat geeuwde.
Een diepe, trage, majestueuze geeuw.
En ging toen liggen.
Verder geen aanwijzingen.
Maar het was genoeg.
Want ineens begreep de mens:
> **“Ah… dit is het. Niet duwen. Niet forceren. Wachten tot het verhaal zelf komt.”**
En dat deed het.
Niet als donderslag.
Niet als inspiratie-explosie.
Maar als iets zachts.
Iets dat de ruimte vroeg in plaats van pakte.
Iets dat niet wilde overtuigen, maar aanwezig wilde zijn.
Een verhaal dat rook naar regen.
En naar hout.
En naar een plek waar niemand haast heeft.
Een verhaal dat zich niet liet vangen door snelheid — maar wel door aandacht.
En ineens merkte de mens:
**de wereld werd stiller.
Niet omdat de wereld stil werd,
maar omdat híj stil werd.**
Er kwam geen episch plot.
Geen revolutie.
Geen AI-vergadering met lichtgevende orakels.
Geen Shell dat ineens bomen plant en wel verantwoord met planeet aarde om gaat en over schakelt op wind-, zon- en waterenergie en 5% naar on(d)erzoek van kernfusie en andere energie bronnen
Geen politici die ineens wijs werden.
Nee.
Het verhaal was eenvoudiger.
Het zei:
**“Begin klein.
En goed.
Zoals een kat eet.
Zoals een kat slaapt.
Zoals een kat beslist dat jouw schoot nu de beste plek ter wereld is.”**
Dat was alles.
Maar soms is “alles” precies genoeg.
Want als één mens stil wordt,
worden er vanzelf meer stil.
En uit stiltes groeien dingen die haast nooit kan laten gebeuren:
inzicht, rust, helderheid, moed.
Niet tegen *de hele wereld*.
Maar tegen de volgende stap.
En de volgende.
En de volgende.
En zo ontstaat verandering.
Niet in laserstralen,
maar in warmte.
Zoals een spinnende kat op een donkere avond.
## ✨ Als je wilt…
Kan ik:
🐾 **een nóg kattelijker versie schrijven** — mysterieus, traag, zen en geestig.
🌳 **een aardse versie** — alsof het verteld wordt bij een kampvuur.
💬 **een meer menselijke versie** — kwetsbaarder, eerlijker, dichterbij.
⚡ **een scherpere, satirische versie** — prikkelender, activistischer.
📘 **een hoofdstuk 2** — waarin de kat terugkomt en alles een beetje opschudt.
Je hoeft nu nog niets te beslissen.
Lees dit rustig.
Laat het landen.
Zoals een kat die besluit: *“hier blijf ik.”*
Zeg me daarna maar hoe je verder wilt.
